Wszyscy podsumowują rok. Przeleciał pod presją koronawirusa, zamknięcia w domach. Gdzie były te łaski?

„Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce” – pisze Jan w dzisiejszej ewangelii.
Wszyscy podsumowują rok. Przeleciał pod presją koronawirusa, zamknięcia w domach. Gdzie były te łaski? Łaską było to, że nagle zostaliśmy zamknięci z nastoletnimi dziećmi. Oni są w wieku, w którym potrzebują rówieśników, a tu nagle zostaliśmy im my. Mieliśmy więcej czasu, by pobyć z sobą, pogadać. Wyszły też stare upiory, którym stawiliśmy czoła. 

Był to rok wspólnej modlitwy. Wstawiennictwa. Spełniały się moje marzenia. Mamy Mszę świętą on-line. Wieczorną adorację w pierwszy piątek. Wspólny wieczorny różaniec. Wieczór to dobry czas na spacer i modlitwę. Tego mi brakowało w tym zabieganym świecie. 
Kiedy we wrześniu pojechaliśmy wspólnotą na rekolekcje, Bóg pokazał, że troszczy się o mnie, że moje serce, moje sumienie jest w Jego dłoniach i On je kształtuje nieustannie. To był czas ponownego zachwytu wspólnotą. Jak ja ich lubię! Uśmialiśmy się po pachy z przygód i absurdów, które niesie życie. Do końca życia zapamiętam opowieść Kazika z rekonstrukcji bitwy pod Grunwaldem. Kiedy husaria ruszyła na grunwaldzkie pola, widzowie nie wytrzymali, podnieśli szaliki z krzykiem: POOOLSKAAA, biało-czerwoniii! 

Najgorsza była obawa przed zarażeniem. A kiedy się zaraziliśmy, strach o innych. Kiedy nasi bliscy tracili swoich bliskich, staliśmy z nimi w smutku i nadziei. Nigdy nie odprawiliśmy tylu odpustów za zmarłych, co w tym roku. Kiedy otworzono cmentarze, snuliśmy się co wieczór po nich jak duchy. Pomimo obostrzeń zawsze było miejsce dla nas na Mszy roratniej. Dawno nie miałam takiego Adwentu. Święta też mieliśmy z gościem, który wniósł w dom swoją historię i szczególne podejście do życia. Pokazał nam to, czego w wirze życia się nie widzi. 

Dobroć Boga przekracza ludzki zdrowy rozsądek, ludzkie przewidywania i sądy. 
Chwalmy i wywyższajmy Go na wieki.