Dwie kobiety spotykają się i wszystko jasne. Świat jest nieprzyjazny w dalszym ciągu. Zagrożeń mnóstwo. Pomiędzy nimi SKARB nad skarby, a Maryja z Elżbietą cieszą się i radują, bo „wielkie rzeczy uczynił im Wszechmocny”.

Pełne porozumienie, radość ogarnia nawet sześciomiesięcznego Jana w łonie matki. Niepowtarzalna chwila, w której ludzki wzgląd się nie liczy. Co ludzie powiedzą, jak to wszystko po ludzku poskładać nie jest w gestii Maryi lub Elżbiety. Ważny jest wyłącznie Boży wzgląd. Boży plan. Jego moc strącania pysznych i ratowania pokornych. Ewangelia pokazuje jak ma się realizować to, o czym mówi Paweł do Rzymian: „Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie wytrwali”. A wszystko pod kuratelą Ducha Świętego, który daje człowiekowi siłę, by błogosławił swoim prześladowcom i nie złorzeczył. Maryja od początku wiedziała, Kim się opiekuje. Ile razy słyszała złe słowa wypowiadane na swego Syna? Widziała, jak Go poniewierają na Golgocie i nie powiedziała na oprawców złego słowa. Duch Święty umożliwia jakiś wyższy stopień kultury w którym można nie tyle przebaczyć złoczyńcy, ale jeszcze życzyć mu błogosławionego życia. Przyjdź Duchu Święty! Amen