Pan jest moim sędzią, on zna moje motywacje.

Paweł dziś zwierza się Koryntianom: „Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią”.

Moja profesor prowadząca ćwiczenia z filozofii była co najmniej dziwna. Na warsztatach panowała atmosfera napięcia i poczucia, że z tej filozofii, to jesteśmy ciemni jak prestabaka. Kiedyś w powszechnym stresie, koleżanka rzuciła uwagę, która mnie wyrwała z grupy jak więzienny reflektor osobnika, który planuje ucieczkę. Nie było w tym złej woli, raczej chęć ratowania swego tyłka. Ale nie spodziewałam się tego i ugodziło mnie to wielce. Jej sumienie „nie wyrzucało wprawdzie niczego”, a ja się czułam wystawiona do wiatru. Gdybyśmy tego nie przegadały, trzymałabym się od niej z daleka.

O takich momentach mówi Paweł, ja mogę robić rachunek sumienia i to sumienie, może mi nie wyrzucać niczego konkretnego ale i tak człapiąc przez ten świat przydeptuję komuś na odcisk nie zauważając niczego.

Pan jest moim sędzią, on zna moje motywacje. Faryzeusze patrząc na uczniów Chrystusa denerwowali się, że Ci wybrani przez Niego nie poszczą i nie odprawiają licznych modłów. Jezus tłumaczy, że kluczem do prawdziwej modlitwy jest relacja. Rozmowa, nieustanna konfrontacja a nawet wspólna radość z tego, że Pan świata jest z nimi, jak Pan młody na weselu.

Tak sobie myślę, że u faryzeuszy nieustannie opiniujących, osądzających i uczonych relacja z ludźmi była utrudniona, a pewno z Bogiem tak samo. Stary bukłak jest zasuszony w swych poglądach. Amen.