Ostatnio na spowiedzi dostałam pokutę: adorować 15 minut Jezusa w szopce. Nie w Najświętszym Sakramencie. W szopce. Bo tam jest taki prosty. I mały. I słaby. To bardzo piękna pokuta.

Przyklękłam przy szopce i zobaczyłam żłobek - tak samo twardy jak krzyż. Jezusek krzyczał - tu pewnie z zimna, na krzyżu z bólu. Wyciągał do mnie rączki, na krzyżu do całego świata.

Leżał taki bezbronny, tam bezbronny wisiał. Maryja tuliła Maleństwo zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Pod krzyżem też Go tuliła, chyba nie wiedząc jak będzie. Płakaliśmy wszyscy.

W szopce ze szczęścia. Pod krzyżem ze szczęścia jeszcze większego.

W szopce dał życie, na krzyżu dał Życie.

Polub mój profil na FACEBOOKU