"Noli me tangere Magdaleno". A ja chciałabym Cię Panie, nie tylko dotknąć ale nawet zjeść!!!

Panie Jezu, ja będę Cię kochać tak, jak jeszcze nikt Cię nie kochał! Nikt nigdy na całym świecie! Takie pragnienie zajmuje od dawna moje serce. Kochać Go tak najmocniej, najczulej, najbardziej oddanie, najgoręcej, najczyściej. Co zrobić z taką myślą? Jak przekuć ją w coś realnego?

I skąd takie pragnienie? Kochać mocniej od samej Maryi, św. Józefa, Jana Pawła II, ba, od samego Boga Ojca? Czy to myśl nie za zuchwała? Zbyt odważna, a nawet pyszna?

Dzisiaj świętujemy Marię Magdalenę. Moja Magdalena. Święta grzesznica. Przyjmująca pokornie na siebie wszystkie epitety: od jawnogrzesznicy po apostołkę apostołów. Kochała Pana szalenie, wbrew rozsądkowi i logice. Szukała Go tam, gdzie nie miał prawa być. Była nieustępliwa, radykalna, nie zastanawiała się, co kto o niej myśli czy powie.

Kochała Pana najbardziej na świecie. Tak jak ja. Moja Magdalena.