„Nie ucz kochać Pana Boga” - takie słowa usłyszałam od pewnego księdza podczas spowiedzi. Oj, to mnie zabolało ... Czy można być tak bezczelnym, zarozumiałym i pewnym siebie, żeby uczyć miłości Pana Boga? Można, jestem tylko grzesznikiem …

To była bardzo piękna ale i bolesna spowiedź. Czy można w miłości prześcignąć Pana Boga? A mi się wydawało, że ja Go już tak kocham, że już tak się wysilam …, że …. no właśnie … Panu Bogu nie pozostało nic innego, jak tylko mnie naśladować … słyszycie to??? Całkowite odwrócenie porządku, śmiechu warte!

To mocne ostrzeżenie, żeby się w tym miłowaniu Pana Boga nie zagalopować, kto tu jest dawcą, sprawcą i wszelkim źródłem miłości. Nie wystarczy codziennie powtarzać jak papuga kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię - nie wystarczy, jeżeli mówi to serce twarde i z siebie bardzo zadowolone. Nie wystarczy nawet chodzić codziennie na Eucharystię przy czym nic z niej nie rozumieć, nie wystarczy odmawiać różaniec czy koronkę, byle odmówić! W ogóle nie o to chodzi …

Jak dobrze, że Pana Boga nie można oszukać. Co za ulga! Siebie można. Jego nie. Pod zasłonką pobożnie wykonywanych gestów, można zatracić to, co najistotniejsze. Jak dobrze, że Pan Bóg był już tym zmęczony. Jaka to łaska, że w tak delikatny sposób mi to pokazał. Nie jest to wcale tak łatwe do zauważenia. Zewnętrznie wszystko gra. Granica leży w najbardziej newralgicznym punkcie. Tym punktem jest moje serce.

Nigdy nie ośmieliłabym się uczyć kochać Pana Boga. To tak, jakby uczyć wodę być mokrą, a samemu być wyschniętym piaskiem … pytanie jest inne, czy Pan Bóg wierzy, że Go kocham? W jaki sposób odczuwa moją miłość? Pewnie doskonale wie, kiedy w tym kochaniu Go, słabnę, a kiedy w ogóle tylko udaję.

Boże mój dziękuję Ci, że nie mogę Ciebie oszukać. Proszę Cię, ucz mnie codziennie jak mocniej kochać Ciebie i mojego brata.

Polub mój profil na FACEBOOKU