Jeszcze do niedawna przyzwyczajeni byliśmy do myślenia o płciowości, seksualności w sposób esencjalistyczny. Pogląd ten generalnie zakłada, że wszelkie cechy, różnice płciowe zakorzenione są w płci biologicznej. To ona posiada w sobie istotę, naturę męskości i kobiecości. Teraz wszystko jest niby inaczej.

Pewne rzeczy są niezmienne. Wydawałoby się. Trochę już lat minęło od stworzenia świata, a jednak nikt nie kwestionuje, że naturą słońca jest dawać światło i ciepło, że tlen jest potrzeby do tego, aby oddychać, a naturalnym środowiskiem życia ryby jest raczej woda niż piasek. Z płcią myślałby kto, jest tak samo. Zeszłe stulecie wyraźnie pokazało odejście od esencjalizmu w kierunku konstrukcji, a ostatnim bastionem, który właśnie na naszych oczach runął była seksualność i płciowość człowieka.  Głównym celem konstruktywizmu nie jest udzielanie odpowiedzi, ale zadawanie pytań, podważanie dotychczasowych definicji i założeń. To, że ludzkie zachowanie może być, a nawet na pewno jest, do pewnego stopnia, konstruowane społecznie i kulturowo nie jest żadną tajemnicą. Pewne nawyki, działania są wyuczone, a nie zdeterminowane przez naturę i to oczywiście można badać. Tego nikt się nie czepia. Problem pojawia się wtedy, gdy wszystko, każdą dziedzinę chce się uspołecznić. Dla radykalnych konstruktywistów jak np. Michael Foucault samo pożądanie też nie jest wrodzone, lecz konstruowane i to, kogo ludzie pożądają jest często uzależnione od ram kulturowych, w jakich żyją. Bodziec płciowy, (nawet to), jest sam w sobie tworzony przez historię i kulturę. Gdzie wobec tego jest miejsce na ciało i całą fizjologię, spontaniczne reakcje organizmu? Przeżywanie tak zwanej rozkoszy seksualnej? Gdzie miejsce na to, o czym cały świat mówi, że nadaje życiu sens i pozwala wszystko przetrzymać? Gdzie miejsce na miłość? To też jest tylko konstrukt?

Polub mój profil na FACEBOOKU