Szymon Hołownia jest dobrym prowadzącym, nieźle pisze, jest inteligentny i skończył już jakiś czas temu 35 lat. Ale czy to wystarczy, aby być prezydentem?

Rozumiem, że prezydent musi być prezydentem wszystkich Polaków. Wierzących i niewierzących, biednych i bogatych, smutnych i radosnych. Naprawdę to rozumiem. Nie ufam jednak ludziom, którzy koniunkturalnie podchodzą do swojej pracy czy wyzwań. Hołownia ciągle mówi, że robota jest to zrobienia, to trzeba ją zrobić. Ok. Ale jeżeli ta robota wymaga ode mnie zakwestionowania moich podstawowych wartości, które wyznaję. Albo każe iść na kompromis z moim sumieniem (aborcja, związki partnerskie, in vitro), to raczej nie podejmuję jej, no chyba, że ważniejsze jest wykonanie roboty, która jest do zrobienia niż moje sumienie. Ale wtedy takiemu człowiekowi nie ufam tym bardziej. To po pierwsze. Mam też wiele wątpliwości nie tyle do kompetencji czy umiejętności politycznych (zawsze można otoczyć się gronem znawców i wybitnych specjalistów z konkretnej dziedziny – i to wcale nie jest złe), ale samego motywu startu w wyborach. Trochę mam wrażenie, że Pan Hołownia już „pogwiazdorzył”, spłodził kilka książek, spełnił się w dziennikarstwie, założył dwie fundacje, okazał się świetnym filantropem, no i co by tu jeszcze …. teraz zostało już tylko jedno, kandydowanie na urząd prezydenta.

Wiem, każdy przecież może. Może, ale nie każdy do wszystkiego jest stworzony. Jak jestem świetnym dziennikarzem, to nie od razu politykiem. Dlaczego osoby, które naprawdę dobrze sobie radzą w danej dziedzinie, koniecznie muszą ją porzucić i wejść w politykę, jakby to był najwyższy szczebel kariery. Dla mnie nie jest i mam nadzieję, że Pana Hołownię znowu zobaczę jako prowadzącego ciekawy program rozrywkowy, przeczytam jego nową książkę, z którą niekoniecznie się zgodzę, a nie w fotelu prezydenta.

I szczerze, naprawdę najlepiej mu życzę!

Polub mój profil na FACEBOOKU