Jeżeli zaczniemy stosować skalę „jakości życia”, szybko przekonamy się, że za jakiś czas sami znajdziemy się po tej nieodpowiedniej stronie. Bo przecież każdy z nas może w każdej chwili stać się niepełnosprawnym albo tak schorowanym, że postępowe, nowoczesne społeczeństwo nie będzie widziało sensu naszego dalszego istnienia.

Od jakiej sumy pieniędzy, od jakiego statusu materialnego i stanu zdrowia zaczyna się życie godne? Czy za 10 tys. miesięcznie można godnie żyć? Pewnie tak. A za 5tys.? No, jeszcze ujdzie, ale za 2 tysiące? Hymmm … A życie człowieka bez ręki czy jest godne? A tego, który leży pod respiratorem nie mogąc samemu oddychać, a niepełnosprawnego na wózku? A kobiety chorej na alzheimera, która nie pamięta imion swoich dzieci? A życie bezdomnego w przytułku albo chłopca w domu dziecka, czy jest godne? A dziecka w łonie matki, u którego wykryto nieuleczaną chorobę? Kto ma określać „jakość życia” drugiego człowieka i niby według jakiej miary, jakiego kryterium?

Współczesna kultura szybko zamieniła kryterium szacunku, bezinteresowności i służby na kryterium wydajności, funkcjonalności i przydatności czyli czystego utylitaryzmu. Po co kobieta ma rodzić chore dziecko, którym trzeba się będzie opiekować 24 godziny na dobę? Po co ma się męczyć? A ja, nie daj Boże, na to wszystko patrzeć? Jaką wartość ma człowiek, który nigdy nie powie żadnego słowa, a z ust będzie mu ciągle ciekła ślina? A to akurat zależy, od kraju, od prawodawstwa, czasami od najbliższej rodziny, a czasami nawet od zapisanego testamentu. W taki oto sposób godność osoby ludzkiej, przyrodzona i niezbywalna, sprowadzona zostaje do przedmiotu umowy i negocjacji.

W imię czego wolno odrzucić życie, które domaga się większej wrażliwości, miłości i opieki, które wymaga większego zaangażowania, a w pewnych przypadkach nawet poświecenia? Czy nie jest czasami tak, że to właśnie człowiek chory, swoją niepełnosprawnością lub, co gorsza samą swoją obecnością zagraża dobrobytowi, wygodzie osób zdrowych i z tego powodu skazany jest na eliminację… Oczywiście nikt głośno tego nie powie, więc podpieramy się pseudolitością, tłumaczymy, że to dla ich dobra, że nie możemy patrzeć na to, jak cierpią, jaką mają „jakość życia”. Śmierć jako recepta na cierpienie? Nie przeknuje mnie. To nie tylko mało humanitarny, ale i mało cywilizowany sposób na rozwiazanie tego problemu. Wydawało się, że zdobyczą cywilizacji łacińskiej są tak zwane prawa człowieka, ale jak można mówić o prawach człowieka, kiedy pozwala się na zabijanie najsłabszych i najbardziej niewinnych? Tego rodzaju kultura uderza w swoje fundamenty gwarantujące prawo każdego człowieka do życia.

„W jakim świecie będziemy żyć, gdy odtrącimy słabych, chorych, potrzebujących pomocy, starców, lub życie, które dopiero się poczęło?” – pytał Jan Paweł II w swojej encyklice „Evengelium vitae”. Czy w świecie, w którym wolność ostatecznie sprowadza się do wolności silniejszych, zdrowszych da się jeszcze żyć? Albo inaczej: czy chce się jeszczy żyć i czy ci, dziś zdrowi, młodzi i piękni sami nie staną się ofiarą takiego systemu …

Nie chcąc być złym prorokiem proponuję siegnać do papieksich ebcyklik, na początrk może być Evangelium vitae:

"Życie zawsze jest dobrem. Mimo wszelkich trudności i niepewności każdy człowiek szczerze otwarty na prawdę i dobro może dzięki światłu rozumu i pod wpływem tajemniczego działania łaski rozpoznać w prawie naturalnym wypisanym w sercu świętość ludzkiego życia od poczęcia aż do kresu oraz dojść do przekonania, że każda ludzka istota ma prawo oczekiwać absolutnego poszanowania tego swojego podstawowego dobra".

Warto też pamietać, że prawo do życia nie ma nic wspólnego z religią czy wyznawana wiarą. Jest ono pierwszym i podstawowym prawem człowieka. Zawsze i wszędzie. Chyba, że chcemy się cofnąć do czasów barbarzyńskich, ale przecież nie chcemy ... 

 

Polub mój profil na FACEBOOKU