„Człowieku, naucz się tańczyć, bo inaczej aniołowie w niebie nie będą wie­dzieć, co z tobą zro­bić” (św. Augustyn).

„Nie lubię tańczyć”. „Nie umiem tańczyć”. „Nie będę tańczyć”. Itd. Czasami zupełnie nie rozumiem tych argumentów.

Taniec jest czymś fantastycznym. Solo i w parze.

Każdy z nas potrafi tańczyć. Każdy z nas potrafi też sobie wmówić, że czegoś nie potrafi.

Taniec jest dobry. Jest jak śmiech, bo wywołuje przypływ endorfin.

Mamy początek tygodnia, więc może warto na dzień dobry pozytywnie się nastroić. Włącz twoją ulubioną piosenkę i tańcz. Po prostu. To nic nie kosztuje, a poczujesz się lepiej.

Możesz zacząć od zwykłego kołysania się w rytm muzyki. Uśmiechnij się przy okazji. Może to będzie dla ciebie wyzwanie, ale wiem, że dasz sobie radę. Jak śpiewała Anna Jantar, najtrudniejszy pierwszy krok.

Poza tym tańcem można sławić Pana. Nawet Dawid tańczył przed Bogiem i uważał to za zaszczyt.

Myśl na dziś: „Biadania moje zmieniłeś mi w taniec; wór mi rozwiązałeś, opasałeś mnie radością, by moje serce nie milknąc psalm Tobie śpiewało. Boże mój, Panie, będę Cię wysławiał na wieki” (Ps 30, 12-13).