Ludziom trzeba mówić, że są wspaniali, i sprawiać, by się często uśmiechali. Zbyt wielu jest poranionych i smutnych.

Każdy z nas prowadzi jakąś walkę, często taką, której nie widać. Oceniamy innych po pozorach, a tak naprawdę nie wiemy, z czym się zmagają.

Zawsze warto być dobrym dla innych, a także przypominać ludziom o tym, że są cudem w oczach Boga. Bo tak często sami o tym zapominamy.

Nie zawsze łatwo przychodzi nam bycie miłymi dla innych, szczególnie gdy nie przepadamy za drugą osobą. Jeśli nie możemy zdobyć się na nic innego, może warto wznieść chociaż akt strzelisty w intencji takiej osoby: „Panie Boże błogosław jemu/jej”.

Jeśli możemy, to sprawiajmy, by inni się uśmiechali i śmiali. Śmiech to zdrowie. Jak to mówił Louis de Funes: „Śmiech jest dla duszy tym samym, czym tlen dla płuc”. Sia ma w repertuarze taką sympatyczną piosenkę, w której śpiewa, że nie jesteśmy w pełni ubrani, jeśli na twarzy nie mamy założonego uśmiechu. 

Dla wywołania uśmiechu na twarzy czytelników jeszcze taka anegdotka z mojego starego, studenckiego mieszkania. Przyjaciółka przygotowuje się na przyjazd narzeczonego. Pyta mojego brata: - Czy widać, że mam puder na twarzy? Mój brat przygląda się bardzo dokładnie i z powagą odpowiada: - Nie widać. Ja bym ci jeszcze dołożył.

Myśl na dziś: „Panu Bogu się podoba, by to, co czynimy dla Niego, było czynione z radością” (ks. Bosko).