„Cierp, ale nie zrywaj z miłością” (ks. Bosko).

Zafrapowała mnie dziś piosenka Cezarego Fabińskiego Szukamy się wzajemnie. Jej słowa są fantastyczne i mają głębię. Dedykuję ją dziś wszystkim samotnym królewnom i królewiczom. Szczególnie, że pogoda za oknem nie rozpieszcza, więc można trochę pomarzyć.

To tak jak w bajce, jak w piosence.
Ja nie znam ciebie, a ty mnie.
Że jesteś, czuję całym sercem,
tylko po prostu nie wiem, gdzie.

Spójrz, tam się wije kręta ścieżka,
cała spowita w srebrnej mgle.
Zawiedzie nas, gdzie szczęście mieszka,
byle po prostu znaleźć się

Szukamy się wzajemnie,
ja ciebie, a ty mnie.
I tobie źle beze mnie
i mnie bez ciebie źle

O, zupełnie jak w złej baśni
czar nas otoczył zły.
Przepraszam, to ja właśnie.
Przepraszam, czy to ty?

Już od lat się nic nie zmienia,
czas nie złączył naszych dni.
Więc szukamy się w marzeniach
wśród gwieździstych, srebrnych dróg.

Bo szukamy się wzajemnie,
ja ciebie, a ty mnie.
I tobie źle beze mnie
i mnie bez ciebie źle.

Czekanie i szukanie nigdy nie jest łatwe. Czasami może nam dać nieźle w kość. Gdy jednak czekamy i szukamy, trzymając za rękę Boga, jest nam lżej na sercu. On chce naszego szczęścia, chce widzieć nas radosnych na ziemi i w wieczności.

Ten czas samotności uczy nas cierpliwości (co w dzisiejszym świecie jest nieraz bardzo trudne) i kierowania wzroku na Chrystusa. On jest Miłością. Miłością, która chce, byśmy kochali prawdziwie. I gdy już spotkamy naszego księcia bądź naszą księżniczkę, to pragnie, byśmy trzymając się za ręce, szli do nieba... czego Wam z całego serca życzę. 

Myśl na dziś: „Miłość śmieje się z końca świata, bo miłość to drzwi do wieczności. Ten, kto kocha Boga, bawi się na progu wieczności. Zanim cokolwiek się stanie, miłość przeniesie go przez próg i zamknie drzwi, a on nie będzie się martwił, że świat płonie, bo dla niego będzie ważna tylko miłość” (Thomas Merton - „Piękno pustyni”).