Listopad, przepraszam październik za oknem. Szaro, buro i ponuro. Dlaczego by tak nie rozjaśnić trochę dnia, spędzając chociaż jedną chwilę z najlepszym Ojcem?

Nie jestem fanką jesieni, szczególnie, gdy nie jest złota. Widocznie tak musi być, żebyśmy bardziej potrafili cieszyć się słońcem. W takie mało pogodne dni można jednak docenić możliwość posiedzenia w domu, w wygodnym fotelu i możliwość wypicia ulubionej herbaty. Miło, jakby był jeszcze kominek, książka i pies, chyba, że ktoś woli koty.

Skupmy się jednak na herbacie. Czasami smakuje w samotności, ale chyba zdecydowanie lepiej smakuje z przyjacielem.

A czy tym najważniejszym i najlepszym nie powinien być sam Bóg?

On jest zawsze przy nas. Wtedy, gdy zwracamy i wtedy, gdy nie zwracamy na Niego uwagi. Po prostu jest. Tylko się nie narzuca.

Może warto idąc do kuchni i przygotowując sobie herbatę, pomyśleć, że Bóg jest tuż obok i chętnie, by się do nas przyłączył. Pijąc ją, podziękujmy Mu za dzisiejszy dzień, za radości i smutki. Za to, że po prostu jest przy nas i się nami opiekuje. Podziękujmy za te wszystkie drobiazgi, których nie dostrzegamy. Za ciepły napój, za wygodny fotel, za dach nad głową. Za rodzinę, za przyjaciół, za życie. Za tych, którzy pracowali na plantacji herbaty, byśmy mogli cieszyć się jej esencją.

Napij się dziś herbaty z Panem Bogiem i porozmawiaj z Nim, jak z przyjacielem. On na to czeka.

Myśl na dziś: „W duszy zjednoczonej z Bogiem jest nieustanna wiosna” (św. Jan Maria Vianney).