„Przeżywasz opuszczenie, a ja cię zapewniam, że wtedy właśnie Jezus przyciska cię mocno do swojego serca” (św. Ojciec Pio)

Każdy z nas ma lepsze i gorsze dni. Pomimo tego, że mamy rodzinę, przyjaciół, osoby, które są blisko nas, czujemy opuszczenie, smutek, zagubienie. Czasem uczucia są uzasadnione, czasem nie potrafimy nawet stwierdzić, dlaczego się tak czujemy. Pogoda za oknem ostatnio nie rozpieszcza, a zbliżający się wielkimi krokami listopad też jakoś zbyt radośnie się nie kojarzy. Nie dajmy się jednak jesiennej chandrze.

Pomyślmy, że w tych wszystkich chwilach smutku, rozgoryczenia nie jesteśmy sami. Chrystus przychodzi do nas, siada obok nas i mówi: „jesteś moim ukochanym dzieckiem” i przytula nas do swojego miłosiernego serca. Potem ociera łzy i mówi: „wstań i idź, bądź dzielna”.

Musimy wstać i zacząć działać. Nie urodziliśmy się po to, by być biernymi uczestnikami życia. Mamy głosić Chrystusa i być jego świadkami. Mamy być Jego światłem tam, gdzie panuje ciemność, mrok, zwątpienie i smutek.

Tak, jak mama przychodzi i przytula dziecko do serca, by przestało się smucić. Tak i my mamy iść do innych ludzi i przytulać ich do serca. Ezop dobrze powiedział: „Zawsze istnieje człowiek bardziej cierpiący od ciebie”.  

Ludzie cię potrzebują. Potrzebują twojej miłości, przyjaźni, dobrego słowa, modlitwy, uśmiechu. Masz bardzo ważną misję do spełnienia na ziemi. Nawet, gdy wydaje ci się, że nie czujesz się na siłach i sama przeżywasz zwątpienia, pamiętaj, że jest Ktoś, kto zawsze przytuli cię do serca i doda odwagi.

Myśl na dziś: „Czujesz się osamotniony. Postaraj się odwiedzić kogoś, kto jest jeszcze bardziej samotny” (św. Jan Paweł II).