„Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).

Ostatnio odkryłam piękny teledysk mówiący o tym, co dzieje się w klinikach aborcyjnych. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim się spodoba. Do mnie jednak przemawiają słowa, obrazy i muzyka.

Towarzyszy mi od kilku dni i ciągle do niego wracam. Odkrywam w nim głębię.

Słuchając i oglądając ten teledysk pomyślałam o Chrystusie, który płacze w każdym rozrywanym i umierającym niewinnie dziecku.

Nasz Pan płacze patrząc na to, co czynią dorośli ludzie: matka i ojciec, gdy zgadzają się na śmierć maluszka. Płacze, gdy widzi jak inni zmuszają matki do zabicia dziecka, którzy pomagają w zabójstwie, którzy kłamią, bo zależy im tylko na kasie za „zabieg”.

Chrystus płacze i odczuwa fizyczny ból każdego z tych najmniejszych i najbardziej bezbronnych.

Jezus będzie nas rozliczać z dzieci, matek, ojców, których mogliśmy uratować. Będzie nas rozliczać z tego, co uczyniliśmy tym najmniejszym.

Myśl na dziś: „Naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości” (św. Jan Paweł II).