Przynajmniej raz każdy zadał sobie to pytanie i nie zawsze znalazł na nie odpowiedź.

Myślę, że każdy z nas, co jakiś czas zadaje sobie to pytanie.

A może powinnam pójść do zakonu? A może jednak małżeństwo? A może jednak będę singlem? A może...? 

Pojawia się masa wątpliwości. I czy Pan Bóg się na mnie nie obrazi, że nie będę robić tego czy tamtego? 

Jesteśmy marzeniem Boga. To jaką drogę wybierzemy zależy od nas, dał nam wolną wolę. Powołanie to odpowiedzialność.

Warto zadać sobie kilka pytania: Co mówi do mnie Bóg na modlitwie i w Słowie Bożym? Co słyszę od innych? Jakie są moje talenty, umiejętności, predyspozycje, ograniczenia? Jakie jest pole działania? Jakie dobro dzisiaj trzeba wypełnić? Kto, jaka wspólnota, grupa ludzi mnie zaakceptuje?

Bóg może mieć plan, ale nie wtłacza nam go na siłę. Gdy pytamy, On daje nam odpowiedzi, ale co z nimi zrobimy zależy od nas. I nawet jeśli wybierzemy inaczej niż On, np. zamiast bycia architektem zostanę taksówkarzem, to nie znaczy, że Pan Bóg się na nas obrazi. Jeśli sprawia ci to radość, przy okazji starasz się być blisko Boga, to jest dobrze. 

Często ludzie mówią nam: idź na to, realizuj się w tym, masz talent do tego itp. itd. Ok, ale przemódl to. Bo ludzie mogą mieć o nas różne wyobrażenia, a one nie zawsze są naszym wyobrażeniem. Warto słuchać, ale warto też pewne rzeczy przemodlić, przemyśleć w samotności. To tylko wskazówki, a nie recepty. 

Naszym powołaniem przede wszystkim jest głoszenie Chrystusa, pogłębianie relacji z Nim, zwrócenie uwagi na drugiego człowieka, dążenie byśmy kiedyś mogli osiągnąć Niebo. 

Jezus mówi do każdego z nas: "Pójdź za Mną". Współpracuj z Bogiem, bo powołanie to codzienność. 

Myśl na dziś: "Swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach" (Ps 91,11).