I wcale nie chodzi o bycie egoistą.

Często jest tak, że potrafimy być przyjaciółmi dla innych, nawet obcych ludzi, a w stosunku do samych siebie jesteśmy największymi wrogami.

Czy jeśli ktoś do nas przychodzi po radę, pociechę, pomoc, po porażce, traktujemy go z buta? Nie. Potrafimy się wspiąć na wyżyny, by pomóc drugiej osobie i to jest piękne.

Będąc rodzicami, małżonkami staramy się by druga osoba w domu czuła się dobrze, dbamy o nią, zapominając o sobie. Tylko czy nie jest tak, że zapominamy kompletnie o sobie i przestajemy o siebie dbać. Traktujemy siebie z pewną pogardą, bo znów nam coś nie wyszło.

Bądź swoim przyjacielem. W małych gestach. Może to będzie wypicie dobrej kawy albo herbaty. Wyjście na spacer. Docenienie tego, co nam się udaje. Trzeba się cieszyć małymi i dużymi sukcesami.

Życie jest piękne i cenne. Dziękuj Bogu za to, że jesteś. Podziękuj mu, że jesteś jego umiłowanym dzieckiem. On chce twego dobra, więc bądź dobrym dla siebie i dla innych.

Myśl na dziś: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mk 12, 31).

Frank Reynolds David i Emily