To oni uczą nas bycia ewangelicznymi sługami.

Dzieci i osoby starsze uczą nas pokory i cierpliwości. To oni uczą nas naśladować Chrystusa i być sługami. Tylko czy zdajemy sobie z tego sprawę?

Tak często się irytujemy, bo oni potrzebują czasu, nie zawsze są w stanie wykonać pewne rzeczy, a czasami zwyczajnie potrafią być marudni. W pędzącym świecie jednak to oni pomagają nam się "zatrzymać". Właśnie dlatego, że potrzebują czasu, naszego czasu. Uczą wyzbywania się egoistycznego podejścia do życia, co nie jest łatwe.

Widzę po sobie jak czasami brakuje mi cierpliwości i wewnętrznie się gotuję, bo przecież jeszcze muszę zrobić to czy tamto, albo miałam ochotę zająć się czymś innym, a tu trzeba "służyć".

Myślę, że Wielki Post jeszcze bardziej nam uświadamia ile potrzeba nam cierpliwości i pokory. Szczególnie wobec tych słabszych. To wychodzenie na pustynię naszego serca. To dostrzeżenie, że każdy dzień może być ostatnim i od nas zależy ile dobra w nim wykonamy. Ile razy przełamiemy się, by być dla innych.

Gdy jest nam trudno popatrzmy na krzyż, jak to polecił ks. Bosko swojej mamie, gdy miała "dość" chłopców w oratorium. Wtedy jest łatwiej, bo zdajemy sobie sprawę ile On poświecił dla nas.

Myśl na dziś: "Bez cierpliwości nie możemy stać się świętymi" (św. Jan Bosko).

Ps. Nie wiem dlaczego nie chce mi linkować obrazków, ale miał być ten: https://pixabay.com/en/pair-seniors-pensioners-age-2914879/

(Pixabay)