Na ile jestem skupiony na swoim mówieniu, a na ile na słuchaniu drugiej osoby?

Osoby są różne, jedne lubią dużo mówić, drugie wolą słuchać. Jednak czasami sama się łapię na tym, że wolę mówić niż słuchać o czym chcą mi opowiedzieć najbliżsi. A tak zdecydowanie nie powinno być. Psychologie zwracają uwagę, by rodzice wysłuchiwali swoich dzieci, zgoda, ale chyba zapominamy, że gdy dorastamy powinnyśmy też wysłuchiwać rodziców. Role może nie tyle się odwracają, ile powinny zachowywać zdrowy balans. Skoro ja np. opowiadam o mojej pasji, to powinnam też chcieć wysłuchać, co moi najbliżsi chcą mi opowiedzieć, czy przyjaciele.

Ostatnio doceniłam słuchanie. Tata z zacięciem opowiadał mi jak wygląda lot na księżyc. Od startu do powrotu na ziemię, cały przebieg miałam dokładnie i ze szczegółami streszczony. Widziałam, jakie jest to dla niego ciekawe i było mi miło, że chciał się ze mną tym podzielić.

Dajmy szansę innym na ich opowieści. Nie zbywajmy ich, bo nas to nie interesuje albo "nie mam czasu", "daj mi spokój".

Myśl na dziś: "Każde dobro uczynione przez innych za naszą przyczyną powiększy naszą chwałę w Raju" (św. Jan Bosko).