Czego uczą nas ci, którzy odchodzą do wieczności?

"Solo Dios basta" (Bóg sam wystarczy) - to chyba najsłynniejsze słowa św. Teresy z Avila. Ostatnia są mi coraz bliższe, może dlatego, że we wspomnienie tej świętej do wieczności dobry Bóg powołał moją babcię.

Ostatni rok mam wrażenie, że był największą lekcją pokory, służenia i uwielbiania Boga w każdym momencie. Babcia z dnia na dzień stawała się z dojrzałej kobiety małą dziewczynką. Role poodwracały się w domu, trzeba było nauczyć się tylu nowych rzeczy, przełamać własne opory, uczyć się każdego dnia cierpliwości i miłości. Były momenty zabawne, a także trudne i smutne, którym towarzyszyło poczucie bezradności. 

Babcia w swojej chorobie jednak cały czas mniej lub bardziej świadomie uwielbiała Boga. Z dnia na dzień przestała czytać nuty, jednak dwie melodie, które grała na pianinie z pamięci były kościelne. Uspokajało ją słuchanie Mszy. A sama w ciągu dnia potrafiła nieskończoną ilość razy powtarzać "Niechaj będzie pochwalony". Myślę, że opanowała do perfekcji myśl św. Benedykta "Aby we wszystkim uwielbiony był Bóg". 

Najbliżsi potrafią nas tak wiele nauczyć. Bądźmy dla nich, gdy są koło nas. A gdy odchodzą, nie zapominajmy o modlitewnym wsparciu, zamówieniu Mszy. Pamiętajmy dobre momenty. Nie wracajmy do tego, co było złe.  

Myśl na dziś: "Wszystkie nasze dzienne sprawy/ Przyjm litośnie, Boże prawy! / A gdy będziem zasypiali, / Niech Cię nawet sen nasz chwali" (Franciszek Karpiński).