Co zrobić, by tego nie robić?

Zdarzyło wam się kiedyś policzyć ile razy w ciągu dnia zdążyliście ponarzekać? A to na pogodę, sąsiada, żonę, męża, dzieci, świat, politykę, zatłoczony tramwaj, spóźniony autobus, kolejny rachunek, trudne zmiany w różnych dziedzinach waszego życia. Narzekamy na mnóstwo rzeczy.

Na pytanie: „co słychać?” - ile pozytywnych rzeczy przychodzi wam do głowy, a ile negatywnych albo odpowiedzi „nie pytaj”. Trudniejsze pytanie „co u ciebie dobrego?”. Pustka w głowie, a przynajmniej w większości tego typu sytuacji. Przyjdzie nam lista porażek, denerwujących sytuacji, a tych pozytywów jakby nie było. Dlaczego narzekamy? Odpowiedzi pewnie może być kilka. Chcemy czyjegoś współczucia, chcemy czyjegoś zrozumienia, a najlepiej niech druga osoba też ponarzeka i jedziemy na jednym wózku. Tylko, że od narzekania sytuacja się nie zmieni.

Jasne są dni, kiedy potrzebujemy dać upust emocjom, wyżalić się, ale gdy te dni są codziennie to raczej nie idziemy w dobrym kierunku. Co zrobić, żeby nie narzekać? Zacząć szukać pozytywów każdego dnia. Poprosić Jezusa, by zabrał od nas te frustrujące myśli. Docenić osoby, który są optymistami. Zacząć ignorować tego wewnętrznego marudera. Mamy w sobie dużo siły do robienia rzeczy, które czasem wydają się ponad nasze siły.

Postanów sobie: dziś nie będę marudzić, „ugryzę się w język”, gdy przyjdzie mi coś negatywnego do głowy i tego nie powiem. Wypisz sobie na kartce wszystkie te dobre rzeczy, które cię dziś spotkały. Od tego, że mogłeś dziś wstać, napić się kawy, zjeść śniadanie, że przez przeszkód dojechałeś do pracy, to że masz pracę, że na półce w domu czekają na ciebie jeszcze nieprzeczytane książki, że ktoś cię odwiedzi, napisał sms, że masz fajny widok z okna, że miałeś możliwość pójścia na spacer z psem, że ktoś się do ciebie uśmiechnął, a może po prostu mogłeś spędzić czas z rodziną.

Za rzadko doceniamy to, co mamy. Jasne, nie zawsze jest idealnie, ale zawsze można podjąć kroki by było lepiej.

Myśl na dziś: „Postaw, Panie, straż moim ustom i wartę przy bramie warg moich!” (Ps 141,3).