„Babcia jest trochę rodzicem, trochę nauczycielem i trochę najlepszym przyjacielem” (autor nieznany).

Moich obu babć nie ma już na tym świecie. Każda była inna. Jedna fantastycznie gotowała i piekła, wyjazdy do niej zdecydowanie kojarzyły się z pysznym jedzeniem (Pierogi! Nikt takich już nie robi). Druga lubiła opowiadać o swoim dzieciństwie i robiła najlepsze ciasto drożdżowe. Pięknie grała także na fortepianie (poziom, który raczej ciężko będzie mi osiągnąć, jeśli nie zacznę ćwiczyć). Obie pełne życia. Z każdą mam inne wspomnienia.

Każda z nich swoim życiem wskazywała na Niebo. Jedna zaczynała dzień od modlitwy, wiem, że odprawiała kilkuletnią nowennę w intencji całej rodziny. Druga pod koniec życie, pomimo choroby, codziennie powtarzała „Niechaj będzie pochwalony”. Dziś ja mogę im ofiarować modlitwę.

Jeśli twoje babcie jeszcze żyją, nie marnuj chwili, odwiedzaj je. Ciesz się ich obecnością. Może nie zawsze jest z nimi łatwo, bo ludzie są różni, ale odrobina dobra może czasem skruszyć powstałą ścianę. Módl się za nie. Modlitwy nigdy dość.

Spróbuj sobie dziś przypomnieć te pozytywne momenty. Trzymaj się tego. Zadzwoń, wyślij kartkę, zaskocz pozytywnie. Pomyśl, jakie może miały życie. Część z nich przecież przeżyła wojnę, nie miała lekko w życiu. My tak szybko człowieka oceniamy, zanim pomyślimy. Doceń je za to, że są. 

Myśl na dziś: „Babcia jest trochę rodzicem, trochę nauczycielem i trochę najlepszym przyjacielem” (autor nieznany).