Każdy z nas niesie Chrystusa.

Przypomniałam sobie dzisiaj taką historię związaną z Matką Teresą z Kalkuty. Zapytano ją kiedyś, jak się czuła, gdy wchodziła do sali pełnej rozentuzjazmowanych ludzi. Wszyscy oklaskiwali ją na stojąco. Pytanie, co by tu nie mówić, było nieco złośliwe. Bo w sumie jeśli pozostała obojętna, to znaczy, że była nieczuła. Jeśli czuła się zaszczycona, to znaczy, że wcale nie była taka święta… Wiecie co odpowiedziała? „Byłam bardzo uradowana! Kiedy wchodziłam, słysząc oklaski, myślałam o Jezusie wjeżdżającym na osiołku do Jerozolimy, którego otaczał rozgorączkowany tłum, i byłam bardzo zadowolona”. W końcu to ona była tym szczęśliwym osiołkiem, który niósł na grzbiecie Jezusa.

Każdy z nas też jest takim osiołkiem. Każdy chrześcijanin niesie Chrystusa. Jakże szczęśliwi powinniśmy być z tego powodu.

A my czasem jesteśmy tacy uparci, jak te osły. Zapieramy się, marudzimy, nie chcemy iść. Tudzież chcielibyśmy odwrócić role. Zrzucić tego biednego Pana Jezusa. Bo oto my zostaliśmy wybrani by Go nieść. A chcielibyśmy by to On niósł nas.  

Brakuje nam takiej pokory, jaką miała Matka Teresa. I radości z tego, że Chrystus nas wybrał, byśmy mogli Go zanieść innym. Czasem odległość nie musi być daleka. Może to być nasz dom, nasi przyjaciele, sąsiedzi. A czasem pośle nas nawet na drugi kontynent. Cieszmy się, że spotkaliśmy Go, że jesteśmy Jego dziećmi i On pragnie przez nas działać. Dał nam tyle darów, talentów. Odkupił nas. I pragnie, by Jego Miłość dotarła do innych ludzi.

Jesteśmy osiołkami Pana Jezusa. Czasem uparci, czasem pełni pokory. Zawsze kochani. Bądźmy gotowi, by żyć dla Tej Miłości. Działać, służyć i nieść Ją innym. Zróbmy wszystko, by inni nas pytali, jak zostać osiołkiem Pana Boga.

Myśl na dziś: „Kto pracuje dla zbawienia dusz, ocali także swoją” (św. Jan Bosko).