Ostatnie dni bardzo wiele mówią o nas samych i relacji z Chrystusem.

Dzisiaj po raz pierwszy miałam łzy w oczach uczestnicząc w Mszy świętej poprzez transmisję telewizyjną. I choć zdarzały się sytuacje, gdy w chorobie człowiek korzystał ze środków masowego przekazu, by uczestniczyć w Mszy w ten sposób, to jednak dziś było zupełnie inaczej. 

Może właśnie ten Wielki Post ma nam pokazać Kto jest ważny. Za Kim mamy tęsknić. I czy naprawdę tęsknimy? 

Mamy post od Eucharystii. A ile razy sami się odcinaliśmy? 

Wczoraj tak sobie rozmyślałam o tym wszystkim. I słowa poskładały się w wiersz.

"Ile razy serce nie pałało
Ile razy szedłem z obowiązku
Ile rozproszeń było w porządku
Ile razy nie myślałem o Tobie
będąc tuż obok
Ciebie Panie

Teraz gdy pójść mi nie wolno
Serce płacze z rozpaczy

Bo jeszcze tak niedawno gdy było wolno
To wszystko i Ciebie miałem za nic

Teraz czego bym nie dał by być blisko
Na wyciągnięcie dłoni
Na to by znów móc kosztować
Pokarm Boski

Teraz
zmieniło się wszystko..."

Zmieniło się wszystko i ciągle zmienia. Dlatego trwajmy na modlitwie, korzystajmy z tego, że są transmisje Mszy, Gorzkich Żali, Drogi Krzyżowej, Koronki, Różańca. Sięgnijmy po Pismo Święte, po lektury duchowe. Niech ten czas niezwykłego Wielkiego Postu prowadzi nas do przylgnięcia do Chrystusa. Do pokochania Go jeszcze bardziej. To czas tęsknoty za Bogiem, a bardzo często też drugim człowiekiem. 

Bądźmy odpowiedzialni. Zostając w domu możemy jednak sięgnąć po telefon i zadzwonić, może do kogoś z kim bardzo długo nie mieliśmy kontaktu.

Zostając w domu trwajmy na modlitwie. Przemyślmy swoje życie, priorytety. Nie zmarnujmy tego czasu.  

Myśl na dziś: "Jezus ukryty w Eucharystii jest i musi być jedynym i prawdziwym naszym przyjacielem" (św. Jan Bosko).