"Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy w świecie czuł się jak u siebie w domu?" (Stanisław Barańczak).

Zafrapował mnie ostatnio wiersz Stanisława Barańczaka "Jeżeli porcelana to wyłącznie taka". Warto czasem wrócić do niektórych wierszy po latach i odkryć w nich mądrość. 

Przede wszystkim postawione na koniec pytania są niesamowicie celne.

Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?

Właśnie, a my czasem przyzwyczajenie traktujemy, jak drugą skórę. Za szybko się przyzwyczajamy i tak bardzo nie lubimy się odzwyczajać, a od złych nawyków i grzechów to już w ogóle. Nie wolno nam spoczywać na laurach, nie wolno nam się przyzwyczajać, bo może to być dla nas po prostu zgubne. Musimy od siebie wymagać, nawet gdyby inni nie wymagali, na co zwrócił uwagę Jan Paweł II. 

Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze? 

Bywamy materialistami do kwadratu. Moje, moje, moje, ja, ja, ja. I bierzemy wszystko za gwarant. Niestety czy nam się to podoba, czy nie, nic nie jest dane nam na zawsze. Chyba warto sobie czasem przypomnieć, ile z tego co mamy, weźmiemy do grobu. A na Sądzie nie będą się liczyć dobra materialne, wypchany portfel, a to ile miłości okazaliśmy. 

Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy w świecie czuł się jak u siebie w domu?

Trzecie pytanie moim zdaniem jest najpiękniejsze. Bo pokazuje to za czym powinno tęsknić nasze serce - za Niebem. Nigdy nie będziemy się czuć tutaj, jak w domu. Jasne, możemy być szczęśliwi, powinniśmy być radośni, cieszyć się tym życiem, ale w głębi serca zawsze jakiejś maleńkiej cząstki będzie nam brakować i powinno. Prawdziwy dom jest w Niebie. Chrystus poszedł przygotować nam miejsce. Czy to nie jest piękna obietnica?

Myśl na dziś: Chodźcie nogami po ziemi, ale sercem mieszkajcie w Niebie (św. Jan Bosko).