Dziś wspomnienie św. Łucji, tej, której imię oznacza światło. Prośmy, by i nam dziś je przyniosła, by rozświetliło mroki w naszym życiu.

Dla mnie św. Łucja była znana przez pewien czas tylko z obrazów, na których trzyma na tacy swoje oczy. Jej historię zgłębiłam tak naprawdę dopiero w zeszłym roku i w sumie byłam w szoku, że bardziej jej obchody świętuje się w krajach skandynawskich niż we Włoszech. 

Jej imię pochodzi od łacińskiego słowa "lux", czyli światło. Dlatego też w krajach skandynawskich kobieta, która jest za nią przebrana, ma na głowie wianek ze świec. 

Światło jest nam potrzebne, to nie ulega wątpliwości. Potrzebujemy go w życiu codziennym. Ale potrzebujemy nie tylko zwykłego światła. Potrzebujemy prawdziwego Światła, którym jest Jezus Chrystus, który potrafi rozproszyć wszelki mrok. 

Św. Łucja miała piękne oczy, ale by nie narazić się na pohańbienie w domu publicznym, do którego została wtrącona, wyłupała je. Czyli na swój sposób ogarnęła ją ciemność, a jednak nadal było w niej Światło Chrystusa, bo wszystko robiła z miłości do Niego. Matka Boża przywróciła jej potem wzrok. 

Czasem nam się wydaje, że widzimy, bo mamy zdrowe oczy, ale nie dostrzegamy, że tak naprawdę jest na nich mrok, bo oddalamy się od Boga. 

Prośmy dziś św. Łucję, by przyniosła nam dziś Światło Chrystusa, które rozświetla każdy mrok. 

Myśl na dziś: "Przyszłość świata jest bardzo ponura, ale Bóg jest Światłem a Najświętsza Dziewica jest zawsze Gwiazdą Zaranną. Zaufajmy Bogu i Maryi" (św. Jan Bosko).