"Chodźcie nogami po ziemi, ale sercem mieszkajcie w Niebie" (św. Jan Bosko).

Przeczytałam historię, o której wcześniej nie słyszałam. Ks. Bosko jeszcze jako młody chłopak miał kosa. Zrobił dla niego klatkę, nauczył gwizdać i był z nim bardzo związany. Pewnego razu jednak nie zastał przyjaciela. Kot go dopadł i zjadł. Janek był niepocieszony. Jego mama próbowała pokazać mu, że przecież są inne kosy na świecie, ale dla chłopca ten był jedyny i wyjątkowy. Trochę jak Róża dla Małego Księcia.

Podobno Janek podjął wtedy decyzję, by się nigdy nie przywiązywać do rzeczy ziemskich, ale Bogu dzięki, tego celu do końca nie zrealizował. Bo ostatecznie jeszcze wiele razy płakał, serce oddał swoim chłopcom, jego matula też mu była bliska. 

Nie mamy robić sobie z osób, zwierząt czy rzeczy bożków to jasne. Ale nasze serca nie są z kamienia, czujemy, kochamy, tęsknimy też za tym, co małe i drobne, a czasem wielkie. Należy pamiętać, że Bóg tylko u filozofów jest niewzruszony. W Biblii to Bóg, który kocha, gniewa się, cierpi, płacze, uśmiecha się łagodnie i patrzy z miłością. Przez co staje się nam jeszcze bliższy. 

Jak to mawiał ks. Bosko mamy chodzić nogami po ziemi, ale sercem mieszkać w Niebie. Cieszmy się każdym dniem, doceniajmy to, co piękne i dobre, uwielbiajmy, błogosławmy, nawet gdy czasem jest to trudne. Otwierajmy serce na Boga i ludzi. Otaczajmy ich modlitwą, gdy są nam bliscy, ale też, gdy są nam zupelnie odlegli. Nie bójmy się dobrego przywiązania, kochajmy, bo Bóg ukochał nas jako pierwszy. 

Myśl na dziś: "Chodźcie nogami po ziemi, ale sercem mieszkajcie w Niebie" (św. Jan Bosko).