Bóg nie dał nam pragnień w sercu, których nie mógłby spełnić.

On właśnie po to je tam umieścił, żeby obudzić w nas tęsknotę za nimi. Nasze plany, marzenia i pragnienia są po to, żebyśmy zawołali z głębi naszych serc do Tego, który jest Królem wszystkich serc i potrafi je spełnić. I może je spełnić. I w zasadzie po to nam je dał, żeby je spełniać.

Ale czasem jest tak, że mamy pragnienie, prosimy i modlimy się, a tu... nic. Czy to znaczy, że pragniemy za słabo? Może. Czy to znaczy, że źle się modlimy? Może. Czy to znaczy, że nasze pragnienia są niewłaściwe, albo źle je interpretujemy? Może. Być może wszystko naraz. Czy to znaczy, że mamy się poddać, zapomnieć o marzeniach i zdusić w sobie pragnienia? Nie.

Nigdy nie wolno ustawać nam w nadziei. Jeśli zabijemy w sobie nadzieję, jedyne, co nam pozostanie, to rozpacz, a ta przyniesie nam tylko gorycz i ciemność. Nadzieja podtrzymuje nasze serce przy życiu.

Tak jak w dzisiejszym czytaniu, kiedy Noe wypuścił kruka z arki, żeby zobaczyć, czy już opadły wody potopu. Nie od razu Pan Bóg spełnił jego pragnienie. Kruk wciąż powracał. Tak samo było z gołębicą. Nie od razu znalazła suchy ląd. Noe odczekał siedem dni i znów wypuścił ptaka. I dopiero wtedy gołębica przyleciała do niego, w dziobku niosąc listek z drzewa oliwnego. Noe nie stracił nadziei. I jego nadzieja zaowocowała życiem.

I my nie traćmy nadziei, nawet jeśli jesteśmy w samym środku oceanu naszych zmartwień, a wokół nie widać suchego lądu. Ufaj Panu, choć problemy cię przerastają, przekraczają twoje możliwości, choć już nie masz siły się modlić. Patrz w oczy Jezusa i wylej przed Nim ten ból. Płacz razem z Nim, bo On płacze razem z Tobą, kiedy cierpisz i nigdy cię nie opuszcza. Niesie ten krzyż razem z tobą. Jemu Ojciec niczego nie oszczędził. Tobie dał tylko drzazgę do niesienia, On wziął na siebie całe drzewo.