„Wiedząc to będziecie błogosławieni…” (J 13,17)

Powoli zaczynam doceniać
ten nieprzypadkowy wybór
głuchą jak pień samotność
wytarte gardło
los obumarłego ziarna
dział Pana

Wiem, że to największy dar
brzemię mnogich zadań
skrawki ludzkich historii
nić słowa i piękno przebaczenia
drzazgi w poharatanych głowach
i bandaż nadziei

Jest także życzliwość i sztylet
strzępy wdzięczności
nieprzepełniona czara jadu
i gorzki dla uszu miód pochwał
czyli wahadło skrajności

Mam także puste ręce
słabe kolana
i umysł zmęczony modlitwą

To wszystko składa się
na niewyszukaną dawkę
błogosławionej wiedzy.

kwiecień 2015 r.