„Zanim się pojawiłeś”..., a potem zabiłeś- w ten oto sposób można uzupełnić tytuł jednej z najbardziej popularnych ostatnio produkcji filmowych, która udowadnia, jak łatwo na ekranie uśmiercić osobę niepełnosprawną

Idąc do kina na wspomniany film mniej więcej wiedziałem o co „w nim chodzi”. Miał być On, niegdyś sprawny, aktywny, odnoszący sukcesy młody biznesman, który nagle pada ofiarą wypadku i w konsekwencji zostaje „przykuty do wózka”. Miała być także Ona, zwariowana, radosna, pełna życia, czyli postać dająca jemu nadzieję. Siedząc w kinie przecierałem oczy ze zdumienia, tyle osób ostatnio widziałem na Królu Lwie. Film, hm, ciekawy, chwilami śmieszny, całkiem inteligentnie zabawny. Rewelacyjna muzyka i pejzaże oskarowo uchwycone. Film przeplatany jest humorem, inteligentnym cynizmem oraz napięciem, któremu towarzyszy szeptane słowo „samobójstwo”. Ano właśnie, główny, sparaliżowany bohater chce popełnić samobójstwo.  Czemu? Tęskni za starym życiem, nie akceptuje „nowego siebie”, gardzi tym, iż „przestał być mężczyzną”. Nagle zakochuje się w niej, tej zwariowanej, tej która dowiedziawszy się o jego planach nie może w nie uwierzyć. Robi wszystko, by zastąpić je nadzieją, radością, pasją i miłością. Mówią, że „Nadzieja umiera ostatnia”. W filmie „Zanim się pojawiłeś” widz ma unikalną okazję dostrzec na własne oczy, jak stwierdza się zgon wspomnianej nadziei.

Co człowiek czuje po wspomnianym filmie? Pewnie trzeba by zrobić ankietę, przy wyjściu z sali. Ja mam jednak kilka refleksji. Po pierwsze nie mam pojęcia, jak się czuje nagle sparaliżowany od szyi w dół człowiek. Żył pełnią życia, biegał, skakał, wręcz latał i nagle trach, wypadek i wózek. Po drugie rozumiem, iż u wspomnianej osoby pojawiają się myśli o „skończeniu tego wszystkiego”. Tak, myślę, że nieco to rozumiem. Myślę, że są takie chwile w naszym życiu, gdy mamy dość, gdy chcemy „wcisnąć delete”. W podobnych chwilach przypomina mi się książka „12 oddechów na minutę”, autorstwa Janusza Świtaja. To on, jako pierwszy Polak złożył wniosek dotyczący eutanazji. Książka ta jest niesamowita. Czemu?
Ja moje rozważania spisuję przy stole, gdy córki śpią. Siedzę przy komputerze i myślę, co tu napisać, a Pan Janusz, sparaliżowany od szyi w dół, pisał swoją książkę trzymając ołówek w ustach. Świtaj, dzisiaj kończący psychologię współpracownik Pani Anny Dymnej bardzo dokładnie opisuje, w jaki sposób kształtują się myśli u człowieka, któremu dosłownie wszystko się zawaliło. Pokazuje, w jaki sposób widzi się wówczas ludzi, pokazuje, jak bardzo chce się z tym wszystkim skończyć. On jednak skończył przede wszystkim z takimi myślami. W jaki sposób? Zaczął krzyczeć, głośno krzyczeć. I ten krzyk sprawił, że nagle zaczęło tlić się małe światło pt „sens”.  W filmie „Zanim się pojawiłeś” widz ma niepojętą nadzieję, iż owy sens jest w stanie nadać bohaterowi doświadczana przez niego miłość. Tak jednak nie jest.

Myśląc o tym filmie przypomina mi się inny, tym razem francuski kinowy obraz pt. „Nietykalnii”, z genialną wręcz muzyką Ludovico Einaudiego. Bardzo podobna fabuła, oparta co istotne na faktach. Film ten niezwykle zapadł mi w pamięci. Ukazał on, ze rehabilitacja części osób niepełnosprawnych musi być szalona, chwilami wręcz głupkowata, pokazująca, że jedynie szaleństwo nas uratuje. Znam wiele osób niepełnosprawnych, które śmiało mogę określić mianem „niepokonanych herosów”. Nie bagatelizuję w tym miejscu fizycznych problemów, dramatów i depresji. Przypomina mi się jednakże w tym miejscu ostatni monolog Morgana Freemana, z filmu „Za wszelką cenę”. Aktor ten, opisując wówczas stan Clinta Eastwooda, który podał śmiercionośny zastrzyk swoje sparaliżowanej podopiecznej, granej przez Hilary Swank stwierdza, że nigdy nie wrócił on „do miejsca, w którym mieszkał, nie wrócił także do siebie”. Lubię kino, które coś w człowieku zostawia. „Zanim się pojawiłeś” to chwilami bardzo zabawny, świetnie nakręcony film, który zostawia…pustkę.