W stacji pierwszej zapadł wyrok, On jest w tobie, test nie kłamie. Czy to z kaszlu, czy to z klamki, Głos tak prężny wnet się łamie

Druga stacja, krzyż z koroną,
Jak ten wirus pod ustami,
Niesiesz sam, bo komu oddać!?
Blok sterylny, drżysz wargami.

Oddech trudny do złapania,
Boli, wszak to trzecia stacj
Padasz, leżysz, czasem krzyczysz,
Sąsiad umarł, znowu akcja

„Chcę do mamy!”, krzyczy mały
„Chcę do synka!”, wola mama,
Ona prawie miesiąc w pracy,
Stacja łez, znów pusta brama,

Dr Szymon po dyżurze,
W pracy walczy trzecią dobę
Nogi z waty, ledwo stoi,
Pomóc muszę? Chcę i mogę!

Siostra przyszła dzisiaj rano.
„Ty podchodzisz tak do wszystkich!?”
Chustka, dotyk, Weroniki dłonie,
Sam jest człowiek, tak bez bliskich,

Ta przytomność tak ulotna,
Miał wychodzić, nagle mdleje,
W stacji siódmej, tak już bywa,
Strach się w myślach nagle śmieje,

Oni krzyczą, one płaczą,
Że to przyszedł już nasz koniec,
Stacja zwana beznadzieją,
Nieproszony wiary goniec.

Trzeci nastał już upadek,
Nic nie można tu już zrobić.
Jak powiedzieć, że to kres?
Śmierć nadchodzi, czas odchodzić.

Nagi człowiek po porodzie
Nagi człowiek przed swym zgonem,
Gdy obnaża go diagnoza,
Wszyscy milkną z bólu tonem,

Już nie wstaje, tak przybity,
W pisku maszyn, słychać łzy
Młodych, starych wszędzie widać,
Stoisz, widzisz że to właśnie ty,

Śmierć przedstawia się obficie,
Krzyżem wpierw się ukłoniła,
Ustał oddech wirusowy,
Zgasła świeca, co się tliła,

Zdjęty z krzyża Pan ratownik,
Ciemny świat spod maski powiek,
Mówili, że się przyzwyczaję,
Pacjent umarł, umarł człowiek,

Grobem stał się oddział biały,
Bledną ściany kolorowe
Walcz, bo co ci pozostało,
Ktoś wyzdrowiał…idzie nowe,