„Drodzy Nowożeńcy, życzę wam nie tylko byście się kochali, życzę Wam bowiem także byście się lubili.”

Podobne życzenia składam na ślubach od pewnego już czasu. Zaczęło się wszystko od kursów przedmałżeńskich, jakie wraz z moją żoną prowadzę od kilku lat. Na początku każdego spotkania prosimy narzeczonych, by wzajemnie się przedstawili. Potem, w trakcie kolejnych rozmów i ćwiczeń zerkamy, jak kursanci na siebie "patrzą", jak się do siebie zwracają, czy znają drobiazgi z życia przyszłego męża/żony. U części osób widać, że są to "kumple; znają się, jak łyse konie". Inni prawdopodobnie łatwiej wyznaliby, że się kochają, celowo pomijając wątek wzajemnej sympatii. Czy to dziwne?

Być może kwestia „lubienia” w związku nie jest ważna. Jacek Pulikowski na kilku konferencjach zwracał uwagę w tym kontekście, że zna osoby, które w ciągu pięćdziesięciu lat małżeństwa o rozwodzie nigdy nie myślały. Mąż przyznał jednak, że miał ochotę chwilami zabić żonę. Być może zatem to miłość jest najważniejsza, a sympatia, czy też antypatia, to w istocie takie dodatki do kolejnych lat związku? Ja mam nieco inne zdanie.

Nie podważam wartości miłości. Wręcz przeciwnie. Gdyby nie miłość żadne małżeństwo nie wytrwałoby. Media wmawiają nam w tani sposób, że „miłość to uczucie”. Gdyby tak było biedni sędziowie rodzinni musieliby pracować 24 h na dobę zajmując się tylko orzekaniem rozwodów. Kiedyś ks. Marek Dziewiecki mocno stwierdził, że „Miłość to postanowienie”. I to właśnie dojrzałe postanowienie, akt mojej woli pozwala mi być z moja żoną, także wówczas, gdy jej bardzo nie lubię. Moim jednak zdaniem owo „lubienie” jest całkowicie pomijane, wręcz po macoszemu traktowane. Paradoks polega bowiem na tym, że bardzo łatwo użyć słowa „pielęgnowanie miłości”. Co to jednak oznacza? Kwiaty w rocznicę? Jakiś prezent na święta? Wspólne wakacje? Dla mnie pielęgnowanie to właśnie regularne poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: Czy ja lubię moją żonę? To właśnie w konkretnej relacji, w konkretnych słowach i gestach miłość może się wyrazić. Czasem na ślubie słychać zdanie: „Obyście zawsze tak mocno się kochali!” To błąd: małżonkowie mają kochać się mocniej. Na ślubie i chwilę po nim nowożeńcy nie dostrzegą problemów. Fascynacja trwa. Pytanie brzmi, jak tą fascynację zatrzymać?

Nie będę silił się na wskazywanie konkretnych rozwiązań, bo nie ma dwóch takich samych małżeństw. Chcę jednak napisać o pewnym doświadczeniu. Ostatni tydzień spędziłem w gronie 30 małżeństw. Ludzie różni: różny wiek, różne kraje, doświadczenia życiowe, rozterki, radości i kłopoty. W trakcie wspomnianego, rekolekcyjnego czasu ludzie ci zdecydowali się zejść bardzo głęboko. Podjęli trud spytania samego siebie „Jakim jestem dla niej, jaka jestem dla niego?”. To trudne, bo odpowiedź może boleć. Patrząc jednak na te osoby niezwykłe było dla mnie, że w nich widać było chęć, niepojętą chęć pójścia naprzód, poszukiwania czegoś nowego. Ci ludzie w sposób bardzo praktyczny, mocno trzymając się Boga pytali się samych siebie: Jak mogę być lepszy dla tego który stoi obok mnie?

Prawne zawarcie małżeństwa, jako zobowiązania jest stosunkowo łatwe. Wiek, dojrzałość itd.  Psychologiczne jest to jednak szaleństwo. Jako dwudziestolatek, trzydziestolatek zakładam, że wytrwam z daną osobą, osobą, którą dopiero co poznaję. To szaleństwo jest da mnie fascynujące. Pojawia się obok człowiek, który mnie zadziwia, a jednocześnie nadal jest dla mnie tajemnicą. Na wspomnianym przeze mnie spotkaniu małżeństw, mężowie i żony decydowali się nawzajem poznać tą tajemnicę. Zdecydowali się wyznać przed sobą co czują, kim są. To trochę paradoks, przecież jako małżeństwo powinni o tym wiedzieć. Natalia Kukulska miała jednak rację niegdyś śpiewając, że „Im więcej ciebie, tym mniej” Ano właśnie. Tak skupieni bywamy na tym, że jesteśmy JUŻ małżeństwem, że nie dostrzegamy, iż ten który tak blisko stał przy ołtarzu nagle się od nas oddala.  

Może zatem czasem, tak infantylnie nawet, warto zdać sobie pytanie: Czy ja lubię swoją żonę?  

 

Ja LUBIĘ!!