Jak to dobrze, że są księża, którzy pamiętają o tym, że nie znają odpowiedzi na każde pytanie.

Od pewnego czasu ponownie sięgam do refleksji ks. Jana Kaczkowskiego. Tym razem wertuję książkę, pt "Grunt pod nogami"- jest to zbiór kilkudziesięciu kazań, jakie ksiądz Jan wygłosił w ostatnich latach. Na kartach wspomnianej książki w wielu miejscach pojawia się wręcz polecenie, by milczeć. Tylko w ten sposób, zdaniem założyciela puckiego hospicjum, najlepiej zachować się w chwili cierpienia drugiego człowieka. Zdaniem autora "Grunt pod nogami", osoba, która długotrwałe choruje, którą boli, pragnie wyłącznie obecność, „chce kogoś, kto chce być”.

Słowa te- niby oczywiste- bardzo mnie zaskoczyły. Czemu? Uświadomiłem sobie bowiem, że znając dość dużo księży mało kojarzę takich, którzy potrafią milczeć. Są wśród nich bardzo mądrzy ludzie: doktorzy, profesorowie. Część z nich to prawdziwi mistycy. Pięknie mówią o Bogu. Inni świetnie opowiadają świadectwa, zapewne wiele osób wzmacniając dzięki nim w wierze.

Ostatnio miałem okazję poznać księdza, który w oczy powiedział mi "Nie wiem". Pamiętam dokładnie myśli, jakie towarzyszyły mi, gdy do niego szedłem.Miałem konkretny problem, który od pewnego czasu we mnie siedział.  Widziałem, że to kapłan, który nie boi się ludzi, wchodzi z nimi w kontakt, genialnie tłumacząc biblijne teksty. Jego "Nie wiem" całkowicie zbiło mnie z tropu. Ale on słowa te powiedział mi prosto w oczy. Stwierdził "Nie wiem. Nie byłem w takiej sytuacji". Potem dalej patrzył w oczy, zapewnił o modlitwie, pobłogosławił i uściskał.

Nie było w tym żadnego teologicznego mędrkowania, nie cytował mi świętych ojców kościoła, nie doszukiwał się żadnej filozofii. Siedział, słuchał i był.

Spotkanie to-paradoksalnie- bardzo mi pomogło, w jakiś sposób, w tej szczerej postawie zyskałem siłę i uświadomiłem sobie, że od księdza tego otrzymałem złoto. Bo przecież "Milczenie jest złotem"