Zły dotyk w wykonaniu części księży bardzo dokładnie pokazuje, czym jest dotyk prawdziwego zła.

„Nigdy nie spotkałem w swoim życiu księdza pedofila”. Myśl ta krąży mi po głowie od kilku dni. Ćwierć wieku szwendam się po różnych duszpasterstwach i wspólnotach. Wiele lat byłem ministrantem i lektorem. Poznałem dziesiątki kapłanów. Byli wśród nich przede wszystkim oddani swej pracy księża. Byli jednak także karierowicze, naukowcy i biznesmeni w sutannach, spotykałem dorosłych panów, bardzo zamkniętych w sobie, cześć z nich ewidentnie była infantylna. Nigdy jednak nie miałem kontaktu z kapłanem, którego mógłbym podejrzewać o chęć czynienia zła drugiej osobie, więcej, bardzo często młodej osobie.

Gdy czytam wspomnienia ofiar księży doświadczam dwóch stanów: obrzydzenia i bólu. Pierwszy wprost dotyczy przestępstw seksualnych, które mają w sobie jakiś niepojęty „magazyn zła”. Drugi uświadamia mi, że postaci wyświecone, wskazywane jako wzór do naśladowania, mogą dokonywać rzeczy, które wzbudzają naturalną chęć zemsty.

Gdy kilka lat temu pojawiły się głośniejsze przykłady przestępstw seksualnych kolejnych kapłanów, miałem w sobie wielki bunt. Znając w większości księży porządnych, uczciwych, zapatrzonych w Boga, nie chciałem chyba zaakceptować prawdy pokazującej ich ciemniejszą stronę. Szukałem danych kryminologicznych pokazujących, że księża stanowią jakiś marginalny procent sprawców. Dzisiaj, po kolejnych dokładnych materiałach i świadectwach, uświadamiam sobie, że żyjemy w czasach, gdy rewizja podobnego podejścia jest bardzo konieczna.

Omawiane przestępstwa są nie tylko kolejną liczbą, którą mogą poddać analizie kolejni badacze. Dla większości są one szokiem. Dla ludzi, którzy żyją blisko Kościoła, są one niepojętym ciosem. Ksiądz, bez względu na indywidualne cechy, ma być tym, który niesie Chrystusa, dosłownie. Jego dłonie mają Go unosić w trakcie Eucharystii. Jak to zatem możliwe, że są jednostki, które po Mszy tymi samymi dłońmi krzywdziły innego człowieka? Wiek ofiary nie ma tu większego znaczenia. Gwałt, czy molestowanie seksualne to czyny, które dewastują duszę i psychikę bez względu na poziom ich rozwoju.

Przedstawiane w ostatnich dniach obszerne cytaty ofiary ks. Henryka Jankowskiego kolejny raz udowadniają, że konkretne i realne zło jest w stanie opanować człowieka. Oczywiście ktoś powie, że to zaburzenie albo teologiczny wymysł dotyczący jakiegoś demona. Nie każde przestępstwo jednak można opisać mianem takiego albo innego zaburzenia. Prof. Janusz Heitzman (psychiatra sądowy), wypowiadając się pięć lat temu na temat tzw. ustawy izolacyjnej dotyczącej pedofilii, powiedział wprost, że ustawodawca chce, by psychiatrzy leczyli ludzi złych, a na zło nie wymyślono lekarstwa. Także prof. Wiktor Osiatyński (konstytucjonalista) opowiadał kiedyś w radiu TOK.FM, że dla niego pewnym jest, iż istnieje  w świecie osobowe zło. Widział je badając zbrodnie przeciwko ludzkości, jakie miały miejsce w trakcie wojny na terenie byłej Jugosławii. Pedofilia jest uosobieniem zła, jest pokazaniem się zła w pełnym majestacie. Jej celem jest zniszczenie ofiary… i w wielu przypadkach tak właśnie się dzieje.

Jaka jest jednak recepta na zło, czy może jednak jest jakieś lekarstwo? Cześć osób uzna, iż pierwszym krokiem jest nazwanie i pokazanie zła. Dlatego też uprawnionym jest powrót do sprawy bodaj najsłynniejszego polskiego prałata. Tą drogą poszedł kilka miesięcy temu Wojciech Smarzowski. Sukces frekwencyjny i kasowy filmu „Kler” jest bezapelacyjny. Zapewne przyczynił się on do pojawienia się debaty i dyskusji. Ja osobiście uważam, że Smarzowski – chyba przez przypadek – przyczynił się także do czegoś bardzo ważnego. Wielu ludzi zaczęło modlić się za swoich kapłanów, proboszczów, spowiedników.

Myślimy jak naprawić Kościół będący instytucją, która popełniła błędy. Podejmując konkretne działania, akcje, pisząc programy pomocy ofiarom nie zapominajmy, by choć przez chwilę skonsultować je z jego Założycielem. Nie zaszkodzi, a kto wie… może pomoże.  

 

(zdjęcie, archiwum autora: źródło sxc.hu)