Piękny, gorący i słoneczny dzień. Dolina Bekaa rozciągająca się pomiędzy górami Libanu a pasmem Antylibanu. Kościół pw. Matki Bożej z Bechouat, a dokładnie mały plac przed wejściem do niego. To tło poruszającego spotkania i niezwykłego świadectwa.

Dotąd nie przepadałam za długotrwałym wysiłkiem fizycznym. Mówiąc wprost, nie lubiłam się zmęczyć. Podczas wyprawy do Świętej Doliny coś jednak wydarzyło się we mnie. Było to coś, co spowodowało zmianę mojej dotychczasowej optyki w spojrzeniu na forsowne aktywności. Każdy kto zna mnie dłużej, wie, że graniczy to z cudem.

Jego życie było tak święte, że żyję w pełnym przekonaniu, że dorównanie mu jest niemożliwe i nieosiągalne dla zwykłego człowieka. Złapałam się nawet na tym, że myślę o nim prawie jak o aniele, kimś nieziemskim i pozbawionym skłonności do grzechu.

Podróż śladami Maronitów to strzał między oczy. Przynajmniej dla mnie... Patrząc na to, o czym krzyczą kamienie, ale też na życie tamtejszych chrześcijan tu i teraz, aż się chce wyskoczyć ze starych butów rutyny, przyzwyczajeń i komfortu.